Nog even vrij, en dan...?

Allereerst en bovenal iedereen een goed en gezond 2022 toegewenst! Hier vanuit Israël.

Verder waar het vorige verhaal gestopt is, een paar dagen in Jeruzalem met daarna de cursus. Ik wil in elke komende blog niet alleen iets delen over mijzelf en mijn eigen belevenissen maar ook elke keer een stukje cultuur uitlichten.

Na mijn aankomst in Jeruzalem had ik nog twee dagen vrij voordat de cursus zou beginnen. Deze heb ik vooral in het hostel doorgebracht. Een uitzondering hierop was het bezoek aan het holocaustmuseum Jad Wasjem. Wat een indruk heeft dat gemaakt! Ik denk dat diegene die er geweest zijn dit volledig met mij eens zijn. Als je goed oplet heeft het gebouw zelf ook een verhaal te vertellen. Je komt lager binnen en slingert via allerlei verhalen, foto's en spullen door het museum. Het museum zelf loopt schuin omhoog om te eindigen bij de uitgang die elke keer weer zichtbaar is. De uitgang is compleet van glas, waardoor je dus eigenlijk naar het licht toeloopt. Een teken van hoop, hoop die ook doorstraalde door alle indrukwekkende verhalen die ik las en zag. Omdat de grenzen gesloten waren en er dus veel minder toeristen het land in konden komen was het erg rustig. Hierdoor heb ik alles kunnen lezen en op mij in kunnen laten werken. Totaal heeft mijn bezoek een groot deel van de dag in beslag genomen. Wat natuurlijk helemaal niet erg is... Eenmaal buiten kwam de rust en de fluitende vogels uit het park op mij af. Zo'n verschil met binnen in het museum. Tekenen van leven en dood zo dicht bij elkaar.

Op de weg terug naar het hostel werd ik langzaam weer opgeslokt in het drukke Jeruzalem van deze tijd. Auto's, de tram en honderden mensen die zich verplaatsen op weg naar huis, werk of gewoon hun hond aan het uitlaten zijn.

Mijn laatste avond in het hostel heb ik samen met mijn Duitse vrienden doorgebracht in de shuk (de lokale markt). We kwamen er achter dat het bier hier heel duur is, bijna 9 euro voor een halve liter pils. Hij heeft daarom niet minder gesmaakt en het was nog steeds erg gezellig!

Dat is het mooie aan een hostel, en alleen reizen. Nieuwe mensen ontmoeten en leuke dingen ondernemen met elkaar! Zo'n ervaring krijg je minder snel in een deftig hotel. Maar aan al het leuks komt een eind, zo ook aan mijn vrije tijd en is het tijd om te beginnen waarvoor ik naar Israël gekomen ben. De cursus en het werken op de ambulance! 

Na mijn verblijf in Abraham hostels moest ik mij om 1000u melden in een ander hostel, ook in Jeruzalem. Dus na mijn ontbijt in een restaurant in de stad snel de koffer en tassen bij elkaar gepakt en de bus in naar de volgende bestemming een kleine 20 minuten verderop. Met toch wel een gezonde spanning die kant op. Daar aangekomen bleek ik niet de eerste te zijn en werd ik opgewacht door de mensen van MDA, de organisatie. De een na de ander kwam binnendruppelen en de eerste kennismakingsgesprekjes waren een feit. Naast mij nog 8 Amerikanen, 2 uit Australië en tot slot nog een jongen uit Mexico. Een kleinere groep dan normaal maar daarom dus extra snel een redelijk hechte groep. Ik ben dus deze cursus de enige deelnemer uit Nederland. Na de lunch was het gelijk aan de bak. We deden een voorstelrondje en iedereen gaf twee waarheden en een leugen over zichzelf. Blijkbaar kwam ik zo geloofwaardig over toen ik als leugen zei dat ik dokter was dat iedereen dit geloofde. Dit zorgde voor verbaasde reacties, vooral bij diegene die de cursus gaf. Hij vroeg zich af wat ik dan hier op deze cursus deed. Na dit rechtgezet te hebben was het de beurt aan de volgende, totdat iedereen geweest was. Een leuke manier om kennis met elkaar te maken.

Tijd voor het diner en het inrichten van de kamers. We kregen de sleutels van de kamers waarna we een 'vrije' avond hadden. Ik zou de komende 9 dagen samen met een Amerikaanse en een Mexicaanse jongen de kamer delen. De volgende ochtend startte het programma officieel, en wel met reanimatie. Hoe, wanneer, wat en waar... Het is alsof het schoolleven zich herhaalde. Volledig terug de schoolbanken in. Met als enig verschil dat ik al verpleegkundige ben en dus het meeste van de hele cursus al snapte. Eli, die de cursus gaf keek af en toe ook naar mij alsof hij om bevestiging of aanvulling vroeg. Ook vanuit de groep kwamen er buiten de lesuren vragen. Goed om elkaar te kunnen helpen. De meeste onderwerpen zijn ter sprake gekomen verspreid over de hele cursus, denk aan verwondingen maar ook aandoeningen aan hart, longen en hersenen. De cursus is gericht om op te kunnen treden als first responder en deze kennis paraat te hebben in geval van nood. Een spoedcursus en een klein inkijkje in de medische wereld voor diegene die nog geen medische ervaring hebben dus.

Ondanks dat ik al veel wist waren het lange dagen die veel energie gekost hebben. Engels begrijpen en in m'n hoofd omzetten naar Nederlands en ondertussen ook nieuwe Hebreeuwse woorden leren was best pittig maar ook erg leuk tegelijkertijd. 

Op vrijdagmiddag was het voorlopig gedaan met de cursus, de shabbat brak aan bij zonsondergang. We hebben met z'n allen van een shabbatdiner genoten waarna het weekeind aangebroken was. Wel even lekker na een week met veel informatie tot mij genomen te hebben. Over het algemeen vrij bijzonder om te zien en mee te maken hoe een shabbat er aan toe gaat. Er is meer tijd voor vrienden en familie doordat alle dingen van doordeweeks niet hoeven. De een is stricter dan de ander in het houden van de 'regels' maar de sfeer is veel meer ontspannen, er is tijd voor spelletjes en over het algemeen worden mobiele telefoons niet gebruikt. Echt een rust-dag dus, vergelijkbaar met de zondag in Nederland. Het is dan ook bijna uitgestorven op straat.

Zondag, de nieuwe week is weer begonnen! Nog twee dagen voor het examen wat op woensdag afgenomen zou worden. De laatste paar dagen werden vooral gebruikt om de praktijk te oefenen na alle theorie die we gehad hadden. Dan is het zover, 'examendag', deze dag bestond uit twee keer een praktisch examen en een theoretische toets. Als eerste de theorie toets, totaal 45 vragen waarvan 25 hebreeuwse woorden die vertaald moesten worden en 20 medische vragen. Toch nog best wel spannend, en dan vooral het Hebreeuwse deel. Het waren meerkeuze vragen, dat dan weer wel, maar toch...

Dan het praktische gedeelte, een reanimatiesetting en diverse verwondingen of breuken die verzorgd danwel gestabiliseerd moesten worden. Dit hadden we allemaal in de cursus gehad en was dus niet het moeilijkste deel. Nadat iedereen de beide toetsonderdelen voltooid had hoorden we eind van de middag de uitslag... Iedereen geslaagd van deze lichting! Vreugde alom!

Na het diner was het tijd om wat te gaan passen, namelijk het uniform. Dan ziet iedereen er toch ineens een stuk professioneler uit. Vol trots werden de stapeltjes met uniformen opgehaald. Na een stevige handdruk met hartelijke felicitatie van Eli, de instructeur kon iedereen gaan omkleden. Binnen de kortste tijd stond de gang vol met officiële MDA vrijwilligers in uniform! Of een bijna volledig wit uniform handig is in de spoedeisende zorg op straat moet nog maar blijken maar in ieder geval is iedereen behoorlijk trots op zijn of haar uniform, of in ieder geval de prestatie die we met z'n allen geleverd hebben!

Om dit te vieren besluiten we met z'n allen uit eten te gaan. Op aanraden van de Mexicaanse jongen belanden we bij een taco-restaurant. Uiteindelijk was de conclusie dat ze in mexico beter waren. Weer een land om toe te voegen aan mijn lijst met landen die ik volgens anderen eens zou moeten bezoeken!

's Avonds is het tijd om de koffers opnieuw in te pakken en spullen te gaan verzamelen voor de reis naar Tel Aviv. Er werd ons gevraagd om de volgende ochtend in uniform te ontbijten en daarna direct de bus in te gaan. Voordat we naar Tel Aviv zouden afreizen werd er op het ambulancestation in Jeruzalem nog een ambulance voor ons klaargezet om al het materiaal in het echt te kunnen zien. Goed om alvast te weten voordat het echte werk begint! En dan... 

Terug naar Tel Aviv, naar het appartement waar ik de komende weken zal verblijven. Maar meer daarover in het volgende verhaal.

Het blijft lastig om de foto's goed in mijn blog te plaatsen dus daarom maar een selectie. In het kopje foto's zijn de foto's allemaal los van elkaar ook nog te bekijken.

Dank voor het lezen en de leuke reacties op de vorige blog. Leuk om iets terug te horen!

Groeten,

Wilco